Πριν μία εβδομάδα περίπου μάθαμε για τη συμμετοχή ενός 16χρονου ποδοσφαιριστή στη βασική ενδεκάδα της Ελευθερούπολης, όπου οι άνθρωποι της ομάδας αναγνώρισαν το ταλέντο του και του έδωσαν μία πρώτη ευκαιρία να αγωνιστεί εισπράττοντας το χειροκρότημα της εξέδρας.
Σήμερα μέσω ενός άλλου παίκτη της Ελευθερούπολης, θα προσπαθήσουμε να περάσουμε ένα διαφορετικό μήνυμα. Ο λόγος για τον Γιάννη Καπέλη που διανύει τη δεύτερη χρονιά του στην ομάδα της Ελευθερούπολης και όπως ο ίδιος τονίζει την αισθάνεται ως οικογένεια που τον στήριξε ψυχολογικά, αλλά και αγωνιστικά για να επιστρέψει στα δικά του ποδοσφαιρικά στάνταρ μετά από απουσία ενός έτους από τα γήπεδα, λόγω της περιπέτειας υγείας που είχε.
Μία περιπέτεια που τον έκανε να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του και να δει κάποια πράγματα στο ποδόσφαιρο διαφορετικά.
Ο 30χρονος Καπέλης πριν τρία χρόνια βρέθηκε να αγωνίζεται με την ομάδα του Ατρόμητου Χαλανδρίου. Μετά από κάποιες τυχαίες ιατρικές εξετάσεις διαγνώστηκε να έχει καρκίνο στον θυρεοειδή, το οποίο έπρεπε να αντιμετωπισθεί με χειρουργική επέμβαση. Θεωρώντας ο ίδιος ότι δεν θα μπορεί να ανταπεξέλθει ψυχολογικά και αγωνιστικά στις υποχρεώσεις της ομάδας και μη θέλοντας να ταράξει το κλίμα της ομάδας και να την αποπροσανατολίσει από τους στόχους της, αποφασίζει να περάσει μόνος την όλη αυτή περιπέτεια και ζήτησε να απέχει όπως είπε στους υπεύθυνους της ομάδας για… επαγγελματικούς λόγους.
Από εκεί και πέρα αρχίζει ο δικός του γολγοθάς, να αντιμετωπιστεί ιατρικά το πρόβλημα, αλλά και ψυχολογικά να γυρίσει σύντομα στους αγωνιστικούς χώρους.
Δίπλα του είχε την οικογένεια του, τους φίλους του και την στήριξη από τον επαγγελματικό του χώρο, όλα πήγαν κατ’ ευχή και μετά από ένα χρόνο επέστρεψε ακέραιος και δυνατός όπως είπε ο ίδιος χαρακτηριστικά.
Τώρα που είναι 100% υγιής και μπορεί να αντεπεξέλθει στις προπονητικές και αγωνιστικές του υποχρεώσεις και έχοντας βιώσει την αβεβαιότητα θέλει να περάσει ένα μήνυμα προς όλους όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, σε όλους όσους συνθέτουν το σύστημα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.
«Το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής. Δεν είναι η νίκη, η ήττα, το αποτέλεσμα. Είναι η όλη η διαδικασία, η σκέψη, η καθημερινότητα ενός ποδοσφαιριστή που ξοδεύει τέσσερις και πέντε ώρες καθημερινά ώστε να μπορέσει η ομάδα να φτάσει στον στόχο της». Με αντάλλαγμα ένα μπράβο, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, το χαμόγελο του συμπαίκτη, του προπονητή, του οπαδού και ίσως κάποτε λίγα χρήματα. Ο ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής υπηρετεί το σύστημα, χωρίς όμως να ισχύει το αντίθετο… Το γιατί μας το εξηγεί ο ίδιος ο Γιάννης. «Πολλοί απόρησαν με το γεγονός ότι δεν τους είπα το πρόβλημα, δεν ζήτησα να με βοηθήσουν. Δεν το είπα ούτε στον προπονητή του Ατρόμητου Χαλανδρίου, που είμαστε και φίλοι, ούτε στον πρόεδρο. Όχι γιατί είχα κάποιο πρόβλημα μαζί τους. Ίσα ίσα που τους ευχαριστώ για το πώς με αντιμετώπισαν. Όμως, όπως είναι θεσμικά και οργανωτικά φτιαγμένο το σύστημα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, ένα σωματείο δεν μπορεί να δώσει εγγυημένα μια ολοκληρωμένη βοήθεια. Εξαρτάται από το πόσο καλός άνθρωπος είναι ο πρόεδρος ή ακόμη κι αν είσαι καλός ποδοσφαιριστής για να ενδιαφερθεί. Πρόκειται κατά μία έννοια για ανθρωπιστική βοήθεια και όχι για θεσμική υποχρέωση». Σήμερα οι ομάδες πέραν ενός καρδιογραφήματος, αιματολογικών εξετάσεων και ίσως μίας ομαδικής ασφάλειας στην καλύτερη περίπτωση δεν προσφέρουν σηκώνουν τα χέρια ψηλά γιατί όπως χαρακτηριστικά λέει ο Γιάννης «δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για κάτι παραπάνω. Οι ομάδες ασχολούνται με το πώς θα καταφέρουν μέσω δωρεών, χορηγιών, εκδηλώσεων να συγκεντρώσουν το μπάτζετ της κάθε χρονιάς. Μέσα σε αυτό ένα μικρό μόνο μέρος αφορά την υγεία του αθλητή. Εδώ λοιπόν πρέπει να παρέμβει ο θεσμός, η Ένωση που αποτελείται από δεκάδες ομάδες και έχει τη δύναμη να παρέμβει ουσιαστικά και να αποτελέσει την ασπίδα προστασίας. Όχι απαραίτητα να αναλάβει τα έξοδα μιας θεραπείας ή μίας επέμβασης, αλλά να παρέμβει και να στηρίξει τον αθλητή στην όλη διαδικασία αυτή που τον φθείρει ψυχολογικά. Από το να βρει τον κατάλληλο γιατρό, να κλείσει το ραντεβού, το χειρουργείο, να διαπραγματευτεί το κόστος. Θεσμικά όμως όχι ανθρωπιστικά. Δεν χρειαζόμουν τη λύπηση, χρειαζόμουν όμως τη στήριξη ενός δυνατού οργανισμού του οποίου είμαι μέλος να βρει τις λύσεις που ως άτομο αδυνατούσα ή δυσκολευόμουν. Η Ένωση θα πρέπει να μεριμνήσει ώστε να υπάρχει πλήρη κάλυψη στην υγεία των ποδοσφαιριστών. Δεν μπορεί το πλαίσιο κανόνων για την υγεία του αθλητή να είναι αόριστο. Εμένα το ποδόσφαιρο ως όρος με βοήθησε γιατί πάντα στην άκρη του μυαλού μου υπήρχε η σκέψη ότι θα είμαι καλά και θα επιστρέψω να παίξω μπάλα, ως θεσμός όμως κατ΄ επιλογή μου όχι γιατί δεν μπορούσε με το ισχύον σύστημα. Πρέπει λοιπόν αυτή η ευχή για καλή υγεία που όλοι λέμε με τόση ευκολία κάθε αρχή της σεζόν να γίνει πραγματικότητα».
